Poezenpootje in het beton
Ik veegde ontroerd het stof van mijn vingers’. Hier ben ik niet aan het woord, maar Godfried Bomans, een schrijver die 50 jaar geleden overleed en ons achterliet met een rijk oeuvre aan boeken, columns en personages als Pa Pinkelman en tante Pollewop. Het immer actieve en aimabele genootschap van Godfried Bomans-liefhebbers stelt alles in het werk om de herinnering aan de Bloemendaalse schrijver levend te houden, onlangs nog met de plaquette op een huis langs de Bakenessergracht. Het is een herdruk van Bomans’ woedend doch beschaafd betoog tegen het dempen van de Bakenessergracht. Het is inderdaad onvoorstelbaar dat onze roergangers bij de gemeente Haarlem ooit overwogen om de gracht te dempen, dus voor het verijdelen van dit snode plan verdient Bomans eeuwige lof en dankbaarheid.
Opeens schoot mij een milde anekdote te binnen over Bomans, die speelt in de jaren zestig als hij al een gearriveerde schrijver en een alom bekende en gewaardeerde mediapersoonlijkheid is. Hij laat in zijn villa een kamer verbouwen tot schrijfkamer. Op het moment dat de werkmannen beton storten, neemt Bomans zijn poes in zijn armen en drukt het kattenpootje in het nog natte beton, met de bedoeling om een herinnering te maken. En inderdaad, na een paar jaar moet zijn bureau verplaatst worden, want de vloerbedekking gaat eruit en het beton wordt weer zichtbaar. ‘Ik veegde ontroerd het stof van mijn vingers’ schrijft Bomans want hij was écht vergeten dat hij eerder het kattenpootje in het beton drukte. Een gebaar waardoor hij opeens weer weet hoe lief en bijzonder die kat was. Het geheugen schonk hem een warme herinnering.
Jaren geleden hadden wij, zussen en broer Overbeeke, ter gelegenheid van een open huis, geld bij elkaar gelegd voor een appelboom in de verder nog lege tuin van onze oudste zus. Onlangs liep ik na jaren weer door het hekje; de tuin was niet langer leeg en de boom was volwassen geworden met een stevige stam, takken en nog mooi in het blad.
Mijn herinnering danste door mijn aderen bij de aanblik van die boom. Hoe fijn het was om met elkaar te lachen en proosten, hoe we als broer en zussen verschillen en toch op elkaar lijken! Wonderbaarlijk hoe het geheugen moeiteloos geuren en emoties naar boven kan halen. Ontroering is volgens mij een van de zuiverste emoties en de mooiste herinneringen zitten in de simpelste gebeurtenissen. Dat wist Godfried 50 jaar geleden al. En ik? Ik wist het ook, maar nu vind ik eindelijk de woorden om liefde uit te drukken.
Tekst
OOK LEUK
Moedige Haarlemmers: Kenau en Ripperda. Redacteur Marwa vraagt zich af wat zij hebben betekend voor Haerlems Bodem?