Discutabele trots
Ik weet nog dat mijn broertje werd geïnterviewd door het jeugdjournaal. Er zat asbest in ons basisschoolgebouw en hij gaf op televisie aan dat hij het eng vond. Toch stonden we te juichen; kijk, Erwin op TV!
En zo heb ik dat eigenlijk altijd. Ook als het om Haarlem gaat. Als ik zie dat Haarlem op televisie is, blijf ik altijd even hangen. Of dat nu gaat om Gordon die op de Grote Markt aan mensen vraagt wat ze van andere mensen vinden, voor hij ze een make-over geeft. Of dat het gaat om rellen in Schalkwijk vanwege de Corona avondklok, ik blijf kijken. Hoe verwerpelijk de onderwerpen ook zijn, er is altijd een gevoel van trots; kijk, Haarlem op TV!
Discutabele trots. Toen ik een tijdje geleden een verzekering voor mijn fiets afsloot, gaf de eigenaar van de fietsenwinkel aan dat deze duurder is in Haarlem, omdat onze stad hoog staat in de fietsendiefstal top 20. Met een gevoel van trots, tekende ik met evenveel ergernis voor de duurdere verzekering. 2 uur later was mijn fiets al gestolen. Het zal wel karma geweest zijn.
Op de woonaantrekkelijkheidsindex in de Atlas voor gemeenten neemt Haarlem de vierde plek in, na Amsterdam, Utrecht en Amstelveen. Fantastisch natuurlijk. Maar ook de reden dat de woningen in Haarlem onbetaalbaar zijn geworden en aannemers een godsvermogen voor een opbouw kunnen vragen.
Misschien is trots daarom ook wel een van de hoofdzonden. Over hoofd gesproken. Het Museum van de Geest in Haarlem heeft dit jaar de European Museum of the Year Award gewonnen. Kijk, zo kan het ook. Hier mogen we toch wel gewoon ongegeneerd trots op zijn? Het museum in het monumentale Dolhuys pand focust op stigma’s rondom mentale gezondheid.
Het schrijven van deze column bezorgt mij mentale gezondheid. Trots is ok. En zo is de cirkel weer rond. Bel het jeugdjournaal, ik heb nieuws!
Tekst
OOK LEUK
Kees de Mopperaar was 'n anonieme brievenschrijver die met zijn venijnige pen het Haarlems Dagblad en de lokale politiek in zijn greep hield.