Column: Tom de Haan
Tom de Haan, stadsdominee van Haarlem en een man met een missie. Door God naar Haarlem gestuurd om ons te bekeren, of met een boodschap van meer aardse betekenis? Haerlems Bodem heeft in iedergeval sympathie voor de manier waarop hij deze missie uitvoert. Creatief, open en eigentijds. Maandelijks verblijdt hij ons met een stukje visie.
Introductie bij De Kift “Wee mij!” – 14 november, Doopsgezinde Kerk
Wee mij,
want, we dreigen elkaar te verliezen:
als we gaan geloven in dichte poorten en hoge muren,
of in alles wat de dreiging en de ellende maar kan buitenhouden.
Maar de echte droefenis, is met geen security check tegen te houden,
want het is het verdriet om het misverstand, dat mensen tegen elkaar opzet,
het is niets anders dan de pijn van het niet begrepen worden,
van het jezelf niet verstaanbaar kunnen maken;
als het niet lukt om binnen te dringen in de hersens of het hart van een ander,
zelfs al sla je z’n schedel in.
Dat is de echte droefenis,
die om de kloof tussen jou en mij.
Om de onoverbrugbare afstand tussen ons, die ons alleen maakt.
De échte droevenis,
is die van een kind dat ontdekt,
dat het niet haar eigen magische krachten zijn,
die maken dat pappa en mamma weer veilig thuis zijn gekomen.
maar dat hun thuiskomst,
vanaf nu, alleen afhankelijk is van oneindig veel risico͛s en onberekenbare factoren,
die vanaf heden allemaal doorgerekend moeten worden.
Dit is droefenis;
Zonder magie, is onze route naar geluk is afgesneden.
Zonder magie, kunnen we niets anders dan risico’s berekenen en risico͛s mijden.
En risico’s mijden, dat is de dood.
Als de angst regeert, zijn we ons leven al kwijt.
Misschien is er nog geluk,
voor de mensen die zich bij het winnende team weten aan te sluiten.
Dat heerlijke gevoel om bij de sterksten en de slimsten te horen.
Is dat niet het laatste geluk dat er nog is?
Of zou er geluk te vinden zijn, in een verbond van verliezers, van de kwetsbaren?
Dan vormen wij hier vanavond de ware kerk.
Een gemeenschap van treurenden, van weeklagers.
Laat dit is een huis zijn waar losers elkaar vinden. Een gemeenschap der heiligen.
Liever gedeukt en beschadigd, dan een opgesloten leven.
Daarom wil ik een motto aan deze prachtige avond avond meegeven,
afkomstig van de grootste loser ooit, en dus waarachtig Gods zoon:
Zalig de treurenden, want zij zullen getroost worden.
Samen met ook veel andere podia in Nederland, houden we samen stilte. Eén
minuut van krachtige kwetsbaarheid:
Tekst
OOK LEUK
Moedige Haarlemmers: Kenau en Ripperda. Redacteur Marwa vraagt zich af wat zij hebben betekend voor Haerlems Bodem?