Tom de Haan – Pas als je stilstaat kun je verder
Gister was het corona bezinningsdag. Dat is mooi, want ik ben wel van de bezinning. Maar ik merk ook hoe groot en tegelijk ongrijpbaar de invloed van de corona crisis op ons innerlijk leven en ons samenleven is.
Hadden we als kerken eindelijk manieren gevonden om in Haarlem goed en veilig op zondagmorgen kerkdiensten te vieren, zonder te zingen, met afstand en soms ook mondkapjes, is dat sinds gisteren weer van de baan omdat de overheid de kerken heeft verzocht maximaal dertig mensen toe te laten. Tegelijk ben ik blij met de stiltemeditaties van het Stadsklooster Haarlem die nu in veel kerken doordeweeks te bezoeken zijn, omdat hier kleine groepjes probleemloos kunnen samenkomen, zonder contact, maar toch in elkaars aanwezigheid. En dat laatste wordt steeds meer bijzonder nu maatregelen weer worden aangescherpt.
Waar ik bezinning voor nodig heb, is om erachter te komen wat deze tijd met mij zelf doet, en met ons. En dan bedoel ik jou dus ook. Voor sommigen zijn er opeens problemen: ziekte, dingen moeten afzeggen, geen feestje kunnen geven, al weken niet op stap geweest en daten gaat ook lastig, of je wilt je laten testen maar vindt dat ook eng, of je gaat je baan verliezen, of je ziet je eigen bedrijf afglijden en moet personeel misschien gaan ontslaan. Anderen voelen dilemma’s over wel of niet mondkapjes bij het boodschappen doen, of je mag je kind dat voor het eerst naar school gaat niet naar binnen brengen, of je hebt je vader of moeder of opa of oma al heel lang niet bezocht. Ach, vul het zelf maar aan, en vergeet dan ook niet de dagelijkse berichten over cijfers van besmetting en de ernst van Covid 19.
Al die dingen landen ergens in je binnenste en moet je een plekje geven, anders zoekt het zelf wel een plekje. En meestal vertaalt zich dat in een gevoel dat ergens tussen angst of boosheid in zit. Daar is op zich niets mis mee en niet meer dan logisch, behalve dat angst en boosheid nu precies de verbinding met de mensen om je heen in de weg staan. Angst en boosheid sluiten je op en maken je alleen. Dus de kunst in deze tijd, is om verbonden te blijven met de mensen om je heen. Niet alleen over anderhalve meter en door mondkapjes en plexiglas heen, maar ook nog eens door onze eigen angst en boosheid heen. Daar kunnen we allemaal wel geloof, hoop en liefde bij gebruiken.
Meer Tom de Haan? Lees zijn column over consumeren.
Tekst
OOK LEUK
Moedige Haarlemmers: Kenau en Ripperda. Redacteur Marwa vraagt zich af wat zij hebben betekend voor Haerlems Bodem?