“Theater is mijn geloof”

Geleidelijk trekt onze samenleving weer open. De artiestenwereld roert zich, makers en spelers laten van zich horen. Maar waar gearriveerde artiesten hun kanalen hebben, is dat voor beginnende kunstenaars met hoogstens een klein track-record niet makkelijk, ook zij willen aan de bak. Hoe doe je dat in deze tijd? Hoe hou je het hoofd boven water? Waar richt je je op? Waar haal je je drive vandaan? Een inspirerend gesprek met een jong enthousiast kunstenaarspaar in Haarlem. Anouk van Duifhuizen, 26, sopraan, actrice, docente en haar partner, Jop van Gennip, 26, bariton. We hebben thuis bij Jop afgesproken, de eigen omgeving voelt immers lekker en de corona regels zijn nog van kracht. Het blijken enthousiaste vertellers, ze buitelen af en toe over elkaar heen. Geen greintje coronaklap, zo op het eerste gezicht. De energie spat er van af. 

Even voorstellen

Anouk: “Ik ben sopraan en zing, en wil graag zingen in grote rollen in musicalproducties, daar richt ik me ook op. Onder andere. Daarnaast geef ik ook les op basisscholen.” Jop vult aan: “Ik ben klassiek opgeleid zanger, bariton en zing het liefst in opera’s, in het licht klassiek genre en in geschikt populair repertoire.” Anouk is het multitalent van de twee. Zij is, naast haar muzikale training, ook opgeleid in dans en acteren. Beiden hebben de Fontys Hogeschool in Tilburg doorlopen. “Geen gemakkelijke opleiding!” zegt Anouk, waarover we uitgebreider zullen komen te spreken. Corona heeft ook hen op achterstand gesteld, waardoor ze geregeld op zichzelf zijn teruggeworpen. “Vooral de onzekerheid over het al dan niet doorgaan van producties is heel teleurstellend.” zegt Anouk. “We hebben er allebei wel eens doorheen gezeten de afgelopen periode,” weet Jop “maar eigenlijk gaat het ons best goed! We kunnen gelukkig allebei creatief omgaan in deze periode, met onze kunst. Dat lukt eigenlijk steeds beter.”

Ze zijn partners en hebben elkaar leren kennen tijdens de ontgroening op Fontys. Voor Anouk, toen tweedejaars, was het, dèng, liefde op het eerste gezicht: “Dat is mijn type.” Jop: “Het nadeel als man op het conservatorium, is dat er zoveel vrouwen zijn. Zeven vrouwen op twee mannen, je krijgt zóveel positieve aandacht als man, dat het je makkelijk lui maakt.” Maar toen ze samen, in een grote operaproductie door Opera Spanga, 3 maanden in een Fries weiland in een klein caravannetje buiten hebben moeten samenleven, wisten ze dat het goed zat.

Leerjaren

De opleiding, die ze allebei inmiddels hebben afgesloten, is nog altijd sterk bepalend voor hun artistieke ontwikkeling. “Je leert er zoveel over jezelf,” zegt Anouk. “Je krijgt al heel snel te horen waar je fortes liggen én je zwaktes, je leraren horen dat zó snel.” vult Jop aan. Anouk koos voor de musical richting, maar ook zij heeft een stem die geschikt werd bevonden voor klassieke zang. “Ik doe beide graag” zegt Anouk. In Jop zagen zijn leraren al  snel een echte klassieke zanger, met een mooie stem voor de opera. 

“Deze school is een way of life” leerde Jop. “Je wordt hier afgebroken en weer opgebouwd.” “Maar wij hebben het geluk gehad in veilige klassen te verkeren, met een goede onderlinge verstandhouding.” zegt Anouk. “Als je geen discipline hebt, red je het sowieso niet, hier ga je minimaal voor de tien of hoger,” vult Jop aan, “het is een bubbel, je leeft met elkaar, je werkt met elkaar, je leert elkaar zo goed kennen.” “Elke dag ben je met jezelf bezig,” zegt Anouk, “met jezelf te presenteren, je stem, je houding, constant creëer je de beste versie van jezelf, en vergeet niet, dat is nodig want je wilt, nee, je móet opvallen!” . 

Je móet opvallen: dat is voor beiden een imprint geworden. De concurrentie is hevig en je moet een plek zien te veroveren. Elk jaar stromen er weer mensen de markt op. “Al tijdens mijn master,” zegt Anouk, “mocht ik auditie doen voor Hello Dolly, met Paul de Leeuw en Simone Kleinsma. Na 3 zware rondes werd ik geplaatst als Geraldine, het nichtje in de musical van “oom” Paul de Leeuw, maar toen werd de productie uitgesteld.” “En audities voor Aladdin heb ik toen juist laten schieten voor Hello Dolly. Zo voel je je dubbel benadeeld door corona”.

Moed houden

“Je moet creatief zijn en blijven, niet bij de pakken neerzitten.” zegt Jop, “Meters maken, netwerken, contacten opbouwen. Zo heb ik een duo opgericht met medestudent Pim van Drunen, een tenor, Kleine Mannen met Grote Stemmen waar we mee optreden door het hele land met licht klassieke nummers, maar ook met Hazes en Elvis”. “En met Aria’s aan de Deur, breng ik persoonlijke miniconcertjes van ongeveer een half uur, letterlijk aan-de-deur bij mensen thuis, als een soort van verrassing. Dat doe ik met een gelijksoortig repertoire als KMGS: O sole mio, romantisch Nederlands, chansons.” Lachend: “Je kunt me dus altijd inhuren. Het zijn misschien maar kleine voorbeelden, maar ik merk wel dat het netwerk oplevert, contacten, dát hebben we nu nodig. En het is superleuk om te doen.” 

“Ik geef naast mijn werk als uitvoerend artiest, les aan basisscholen,” beschrijft Anouk haar situatie, “les in zang, dans en spel. Lesgeven doe ik nu wat meer, het is echt mijn tweede grote passie geworden. Het is zó leuk en ontroerend om te doen. Met collega Anouk van Laken verzorgen wij lessen met een eigen bedrijfje Musicaldepot. Maar mijn eerste grote passie is en blijft de musical, zelf, als uitvoerend artiest.”

Toch een mooi moment

Vragend naar het mooiste moment in de afgelopen periode: “Misschien toch wel dat we met twee andere zangers een klassiek kwartet waren op de “kappersactie” in Tilburg, niet zo lang geleden. Mensen stonden met tranen in de ogen naar ons te luisteren, in een mum van tijd stonden er 150 mensen om ons heen. Een mooi emotioneel moment voor ons allemaal.” herinnert Anouk zich.

Dromen

Is het bouwen aan die eigen carrière nog steeds de belangrijkste droom? “Jazeker!” beaamt Jop, “ik vind optreden voor grote groepen het leukst. Een docent vroeg eens: waar wil je het liefst optreden, in de Stopera, of in de Arena? Ik was de enige die direct “de Arena natuurlijk!” antwoordde.” En die kans komt er. Jop is gevraagd bij een nieuwe grote productie van André Rieu, komende zomer. “Ik merk dat er best op Rieu wordt neergekeken in de klassieke muziekwereld. Opera is prachtig, maar ook wel een niche. Ik wil niet alleen voor liefhebbers zingen, maar juist voor heel veel mensen. Een groot publiek dat nog niet bekend is met opera of klassiek bij André Rieu kennis daarmee te laten maken én ervan te laten genieten. Dat lijkt me te gek dat ik dat mag doen, ik, een simpel Velserbroeker jochie!”

“Eigenlijk wil Jop ook nog eens in het buitenland studeren.” valt Anouk Jop bij. “We realiseren ons dat dat kán betekenen dat je voor langere tijd uit elkaar bent, maar je moet elkaar die ruimte gunnen. Mijn wereld namelijk is die van de grote musical, dat betekent toch vooral in Nederland wonen en werken, heel misschien ooit in Wenen, waar ook een grote musicalcultuur bestaat. Ik droom ervan grote musicalrollen te mogen zingen, bijvoorbeeld Christine uit The Phantom of the Opera, ik ken die hele rol al vanuit mijn opleiding. Maar uiteindelijk word ik vooral gelukkig van een combinatie van uitvoerend artiest en lesgeven.” Het is niet óf óf, maar, zoals ze afsluit, én én: “theater is mijn geloof”.

Ons gesprek maakt wel duidelijk: Jop en Anouk zoeken altijd de verbinding, ook als de omstandigheden dat lastig maken. Een verbinding met een wereld, waarvoor ze klaar staan om die te veroveren.

Jop staat in april in Haarlem in een pocketversie van Pietro Mascagni’s opera Cavalleria Rusticana, door Stichting De Kleine Opera en van de zomer bij André Rieu. Zeer binnenkort kun je Job nog bewonderen in Tilburg, op het “013” Festival, eind februari.

Anouk hoopt op de doorstart van Hello Dolly, is op zoek naar andere grote producties en geeft momenteel meer les aan basisscholen.

Foto’s: Rob Ouwerkerk, tenzij anders vermeld.

Tekst

 

Beeld

 

OOK LEUK

 

OOK LEUK

ADVERTENTIE

VOLG ONS

 
Vorige
Vorige

Knieperds aan het Spaarne

Volgende
Volgende

In the Picture: Kunstlijn 2019