Brug Irritaties
Ik heb een tijdje in Den Bosch gewerkt. Twee keer in de week. Prima stad, maar geen Haarlem. Dus altijd blij om er weer vandaan te rijden. Onderweg belandde ik van de ene irritatie in de andere. Linksplakkers, 90 rijders, file, vrachtwagens die inhalen, meer file, grootlicht knipperende Tesla’s in je spiegel, wegwerkzaamheden, rechts inhalers, niet naar rechts willenden, nou ja, dat alles dus. Via A59, naar A2, naar A9, naar huis.
Maar hoe irritant alles ook was, niets haalde het bij de irritatie die ik voelde voor een openstaande Waarderbrug. In de spits. Om 17 uur.
De Waarderbrug verbindt het noorden van de Waarderpolder met Haarlem-Noord en heeft 1 autobaan. Het duurt dus normaal gesproken al lang om eroverheen te kunnen rijden. Eerst stoplicht 1 vanaf het Spaarne, dan stoplicht 2 vanaf het Spaarne en dan stoplicht 3 vanaf de Waarderpolder. Omstebeurt, een voor een. Maar gezien ik vanaf de Waarderbrug rechtdoor mijn woonwijk in kan rijden, is het nog altijd de meest ideale route naar huis.
Behalve als hij dus opengaat.
Als ik vanuit Den Bosch naar huis reed, had ik er meestal zo’n anderhalf uur in de auto op zitten. Als ik vanaf de Waarderweg de Industrieweg opdraaide, wist ik dat ik nu echt bijna thuis zou zijn. Ik kon het koude biertje uit mijn koelkast al op mijn lippen proeven, maar als de file voor de Waarderbrug dan na 3 meter op de Industrieweg al begon, wist ik dat het bier verder weg was dan mijn lippen konden reiken.
Vervolgens ging ik mensen vervloeken. Meestal in deze volgorde:
Mensen met een boot, hoe durf je nu te varen, net nu ik naar huis wil.
De brugwachter, hoe haal je het in je hoofd de brug nu te openen, kijk hoe druk het op de weg is.
De gemeente, belachelijk dat je het toestaat dat de brug in de spits geopend mag worden.
Andere weggebruikers, waarom staan jullie hier nu eigenlijk, ga aan de kant, ik wil naar huis.
De stoplichten, belachelijke volgorde van op groen gaan.
Mezelf, waarom ben ik uitgerekend nu naar huis gereden en niet eerder weggegaan?
Haarlem, met je Spaarne, sjongejonge.
In mijn hoofd ging ik met al deze partijen om tafel in de gemeenteraad om ze eens goed de waarheid te vertellen. Ondertussen zocht ik in mijn Spotify lijst naar het nummer Destroy Everything van Hatebreed. Destroy everything! Destroy everything! Destroy Everything! Decimate what threatens me!
En net als al mijn verwensingen een kookpunt bereikten, en ik op het punt stond mijn auto uit te stappen, sprong het stoplicht gewoon weer op groen. En realiseerde ik me dat ik me weer 10 minuten vreselijk had aangesteld. Ok. Niets aan de hand, ik ben bijna thuis, zin in een biertje.
Tekst
OOK LEUK
Moedige Haarlemmers: Kenau en Ripperda. Redacteur Marwa vraagt zich af wat zij hebben betekend voor Haerlems Bodem?