Bekend maakt bemind: Johanna Nolet

Iedereen heeft wel één ding wat een ander interesseert, toch? En des te beter je iemand kent, des te meer begrip je kan tonen voor de ander. Vandaar de reeks: ‘Bekend maakt bemind’. Een reeks met Haarlemmers die je wellicht (nog) niet zo goed kent. In deze editie van bekend maakt bemind – Johanna Nolet.

Op een zonnige herfstochtend spreken we af met Johanna Nolet (32) bij museumcafé Thuys, haar favoriete plekje in Haarlem. Johanna is schrijfster en coach op het gebied van zelfliefde en relaties, is gelukkig getrouwd met haar ‘Viking’ en de oudere zus van Joshua Nolet – de zanger van Chef’s Special.Schrijfster worden was een kinderdroom

Johanna is geboren op 15 januari 1986 in Portugal, op haar vijfde verhuisden haar ouders terug naar Nederland. Na een korte periode in Amsterdam en op Tenerife te hebben gewoond, woont Johanna sinds haar zesde samen met haar ouders, broertje en zusje in Haarlem. Geen echte mug, maar ze voelt zich wel een echte Haarlemmer. Schrijfster wilde Johanna altijd al worden. Ze wist alleen niet dat je dat echt kon doen, dat je bijvoorbeeld journalistiek kon studeren. Schrijfster zijn was een kinderdroom, het voelde als een onbereikbaar iets.

Johanna is de hulpverlening ingegaan, net als haar vader. Ze heeft maatschappelijk werk gestudeerd, zich verdiept in systeemtherapie (vorm van relatie- en gezinstherapie) en ging aan de slag bij De Raad voor de Kinderbescherming. Daar werkte ze op Strafzaken met kinderen die in aanraking waren geweest met de politie. In deze tijd waren er verschillende bezuinigingsrondes en hoewel Johanna goed werk deed en hart voor werk had, was de realiteit hard. “Last one in, first one out, je kent het wel”, zegt Johanna. “Dat doet toch iets met je zelfvertrouwen. Daarnaast had ik eigenlijk te weinig tijd voor zaken en kreeg ik te horen dat ik te langzaam werkte.

Na haar werk bij De Raad heeft Johanna als gezinscoach gewerkt, ze werd gezien en gewaardeerd, maar dat mocht niet baten. De bezuinigingen zorgden ervoor dat wéér haar contract niet werd verlengd. Twee weken lang treurde ze, tobde ze, en toen besloot ze: dit doe ik niet meer. Via het UWV is ze een traject voor starters ingegaan, gevolgd door een post-hbo cursus Tijdschriften Journalistiek en heeft ze zich bij verschillende bedrijven aangeboden als tekstschrijfster. De kinderdroom van Johanna werd werkelijkheid.

Johanna Nolet – Zelfliefde als boodschap

Na twee jaar als schrijfster te werken begon er toch weer iets te kriebelen, Johanna miste het stukje hulpverlening. Ze besloot daarom het schrijven te gaan combineren met coaching. Zo schrijft ze op haar eigen blog wat haar bezighoudt, schrijft ze maandelijks voor verschillende tijdschriften, spreekt ze regelmatig voor groepen en biedt Johanna op haar website twee online cursussen aan: Happily Ever After Starts Here, dat gaat over zelfliefde en relaties. En Be The Example You Never Had, over oprecht en creatief leven. In alles wat ze doet herinnert ze mensen eraan dat ze er mogen zijn en dat ze het waard zijn om van te houden. “Je hebt recht op liefde, vooral die van jezelf. Dat wordt snel vergeten,” zegt Johanna daadkrachtig. “Dat vind mooi aan het werk dat ik doe, de verbinding die ik met mensen mag maken. Doordat ik me kwetsbaar opstel, durven zij zich ook kwetsbaar op te stellen en liefde toe te laten.”

“SOMS BEN IK EEN WEEK NIET ONLINE. DAT HEB IK NODIG EN NIEMAND DIE HET DOORHEEFT. ER IS GENOEG ANDERS OM TE LIKEN EN OP TE REAGEREN.”

De schaduwkant van het pionieren is dat je er ook eenzaam in kunt zijn. Johanna vertelt dat ze een paar mensen om zich heen heeft die begrijpen wat haar werk van dag tot dag inhoudt. Maar weinigen realiseren zich hoe eenzaam het kan zijn om ergens voor te strijden dat niet breed gedragen wordt. Johanna wordt soms bekritiseerd, puur omdat mensen zich ongemakkelijk voelen bij wat zij doet, dingen waar mensen zichzélf onzeker over voelen. “Dat is hoe het vaak werkt, maar daar word ik steeds minder gevoelig voor. Meestal kan ik er begrip voor opbrengen. Er was immers ook een tijd dat ik er niet aan moest denken om gewoon uit te komen voor wie ik ben. Wat zouden mensen wel niet denken?”
Ook social media heeft een schaduwkant, Johanna is actief op haar blog, Facebook en Instagram en er zijn tegenwoordig veel ‘online regels’. “Soms ben ik een week niet online, dat heb ik soms nodig en niemand die het doorheeft. Er is genoeg anders om te liken en op te reageren. Het constant in de gaten houden van je likes en reacties en het posten om het posten werkt verslavend, en niet op een goede manier,” zegt Johanna.

Haarlem als inspiratie

Johanna vindt Haarlem geweldig, “I love it,” zegt ze lachend. “Het is mijn thuis, ik heb nooit de behoefte gehad om weg te gaan. Dat kleine en kneuterige, en het prachtig historische centrum. De combinatie van het groen en de geschiedenis maakt het fantastisch.” Wel zou Johanna meer diversiteit willen zien, we hebben een vrij witte binnenstad, terwijl we met veel verschillende nationaliteiten in deze stad wonen. “Blijkbaar sluiten we mensen met een niet-westerse migratieachtergrond buiten. Dat vind ik erg. Ik hoop dat we in de toekomst meer ruimte kunnen maken voor alle bewoners van Haarlem en hun rijke culturen. In andere binnensteden kom ik veel meer diversiteit tegen op het gebied van eettentjes, clubs en winkels. Daar is het centrum een plek van iedereen.”

“IK VIND HET MOOI DAT DE WERELD ÉÉN GROTE LEERSCHOOL IS, IEDERE DAG KUN JE HET OPBRENGEN VAN LIEFDE EN BEGRIP OEFENEN MET JEZELF EN VREEMDE ANDEREN.”

Johanna wordt enorm geïnspireerd door Haarlem. Je bent snel bij mensen, in de bedrijvigheid die de stad biedt, maar er heerst toch een soort rust. “Als ik Amsterdam bijvoorbeeld binnenloop, denk ik meteen: Oh god, ik ben niet hip genoeg. Daar voel ik een soort druk om meer te zijn dan ik ben. In Haarlem zijn we minder bezig met die presentatie naar de buitenwereld, heb ik het idee.”
Bedrijvigheid wordt steeds meer een art, er zijn zoveel creatieve plekken en bedrijven die een stapje extra doen. Museumcafé Thuys is mijn favoriete plek omdat de visie en sfeer zo fijn is, ze richten zich in museum het Dolhuys op de psyche van de mens. Ze erkennen dat er niet een type mens is en dat je er niet buiten valt als je anders bent en dit trekken ze door in het café. Er werken hier mensen die weinig connectie kunnen vinden in de huidige arbeidsmarkt. Dat maakt dat de bediening in de leer is en je echt wordt aangesproken op je menselijkheid en bovendien is iedereen hier héél aardig.”

Vrede op aarde

Johanna moet lachen. “Het klinkt heel nat, maar toch wil ik het,” zegt ze. “Vrede oefen je allereerst in de relatie met jezelf, vervolgens in je relaties met je geliefden en dan met vreemde anderen. Ik vind het mooi dat de wereld één grote leerschool is, iedere dag kun je het opbrengen van liefde en begrip oefenen met jezelf en vreemde anderen.”

Johanna Nolet.

Meer bekend maakt bemind? Lees het interview met schrijver Lodewijk Wiener

Tekst: Loes Bloemberg
Fotografie: Hans Palmboom

Tekst

 
 

OOK LEUK

 

OOK LEUK

ADVERTENTIE

VOLG ONS

 
Vorige
Vorige

For the Record: Apple3

Volgende
Volgende

Klagen met Krouwels – Technologie