Tom de Haan: ik geloof in de Belastingdienst

Columns

18 sep

Tom de Haan, stadsdominee van Haarlem en een man met een missie. Door God naar Haarlem gestuurd om ons te bekeren, of met een boodschap van meer aardse betekenis? Haerlems Bodem heeft in ieder geval sympathie voor de manier waarop hij deze missie uitvoert. Creatief, open en eigentijds. Maandelijks verblijdt hij ons met een stukje visie.

Ik geloof in de Belastingdienst. Niet alleen omdat geloven in onvoorstelbare dingen (zoals liefde) de enige betekenisvolle vorm van geloven is. Maar ook omdat ik me kan voorstellen dat we allemaal heel graag in de Belastingdienst willen geloven. Er is niet veel mooiers dan in staat zijn om collectief bij te dragen aan het land waar je in woont. Om gezamenlijke projecten (waarbij we altijd vergeten dat ‘leven’ het eerste en belangrijkste ‘gezamenlijke project’ is), zoals zorg, onderwijs, infrastructuur etc. mogelijk te maken. Nederland als community. We delen wat we hebben, omdat we sámenleven. Er is zelfs een heel leger ambtenaren om dat geld zo goed mogelijk in te zetten en er is de politiek om collectieve keuzes te maken en ons te betrokken te houden in de besluitvorming over de koers van ons land. Geweldig.

Alleen kan ik me niet herinneren dat de koningin of koning op Prinsjesdag ooit is begonnen met: “Lieve Nederlanders, beste burgers, bedankt voor uw geweldige bijdragen aan het land waarin we met elkaar ons leven delen. Dankzij u kunnen we een land zijn waarin iedereen een goed en zinvol leven kan leven. Zelfs als je geen familie en vrienden hebt kun je er op rekenen dat de overheid namens ons allemaal je zal helpen.” Of zoiets.

Een groot gedeelte van de troonrede zal ook dit jaar weer gaan over de economie, over of de broekriem aan moet, of weer losser kan. Voor dat oordeel vertrouwen we op economische visionairen en cijfers van het CBS, en als burgers lijken we niets anders te kunnen dan in spanning afwachten of de goden van de economie ons weer goedgezind zullen zijn. Want dan krijgen we misschien volgend jaar weer een baan, of een contract.
Ik kan me ook niet herinneren dat ik bij een willekeurig loket van de overheid ben begroet met dankbetuigingen over mijn bescheiden jaarlijkse bijdragen aan deze of gene instantie. We worden vooral begroet met vragen over of we alles wel correct hebben doorgegeven en of we niet ten onrechte van een collectieve dienst gebruik willen maken.

Daarom wil ik geloven in de belastingdienst. Tegen beter weten in. En als we dat samen zouden doen, wil ik ook geloven dat de mensen die er werken er ook in willen gaan geloven. Zodat een blauwe envelop me een gevoel van trots geeft, in plaats van de angst dat ik iets verkeerds heb gedaan. Waardoor ik nu misschien tijdelijk even duizenden euro’s moet terugbetalen die ik niet heb en die ik misschien later wel met veel keuzemenu’s, online inloggen en geschrijf kan terugkrijgen.

Ik wil geloven dat geld niet het belangrijkste onderdeel van de belastingdienst is. Ik wil de mensen die er werken liever knuffelen, omdat ze de moeilijke taak hebben om ook het geld van ongelovigen (mensen die niet willen geloven) te innen. En omdat dat dat hele ICT-gebeuren best ingewikkeld kan zijn. Ik wil geloven dat onze samenleving niet om geld draait, maar om ons sámen leven. Daarom wil ik geloven in de belastingdienst.

Tekst