Speelpleintjes

Columns

1 apr.

Ik kijk tegenwoordig naar speelpleintjes om te bepalen of ik me er thuis ga voelen.

Een paar jaar geleden vond ik het heel belangrijk om op loopafstand van de binnenstad te wonen. Het leek me heerlijk om met een verbrand gezicht van de botermarktzon, met iets teveel bier in mijn lijf, naar huis te strompelen. En dan onderweg nog even langs de Chef’s natuurlijk. En dan al lopend in een kaassoufflé bijten, waardoor het gloeiend hete binnenste deel als lava over je hand stroomt, je van schrik dat ding laat vallen, terwijl je met je hand wappert in de hoop de lava weg te kunnen slaan, die zich al diep in je huid heeft gebrand. De volgende dag herinnert een brandblaar je dan vaag aan dat incident. Fantastisch leek me dat.

Maar hoe zeer ik een paar jaar geleden ook naar dat horrorscenario verlangde, wil ik nu vooral dat de stoep kinderwagenvriendelijk is. Ik kijk dus tegenwoordig naar speelpleintjes om te bepalen of ik me er thuis ga voelen. En met die ogen is een stad dus ineens heel anders.

De vraag: ‘biertje doen?’ wordt steeds vaker beantwoord met datumprikkers en agenda’s. De weg naar de stad steeds vaker te fiets afgelegd, om ook weer lekker bijtijds thuis te kunnen zijn. Ik heb wel eens hardop uitgesproken: ‘ik kan me niet voorstellen dat ik niet uit zal gaan op zaterdag’. En nu kan ik me niet voorstellen dat ik wel uit zou gaan.

En ik vind mezelf niet ouder geworden. In mijn hoofd ben ik ergens nog die twintiger. Met het leven van een veertiger. Ik heb nog dromen en nog ambitie en ik houd nog steeds van bier, maar wil ook vooral dat mijn kinderen lekker kunnen schommelen. En ik vind het belangrijker dat de kids kunnen kiezen tussen Fristi en Chocomel, dan dat ik een lekker speciaal biertje van Uiltje van de tap kan drinken, als we ergens op een terras gaan zitten.

Mijn leven is facilitair geworden. De stad is ook facilitair geworden. Eerst ownde ik de stad, nu wil ik dat de stad mij helpt. Geef me speelpleintjes en ik overleef. Bedankt.

Tekst