Lighthearted years in Haarlem, interview Jacqueline Govaert
“Haerlems Bodem toch?” vraagt Jacqueline Govaert als ik haar een hand geef om mij voor te stellen. “Je kunt bij ons natuurlijk niet ontbreken als Haarlemse muzikant” geef ik aan, en zo is het ook. Het is vrijdagmiddag net na lunchtijd in de Jopenkerk als ik tegenover de blonde Haarlemse zangeres plaatsneem. Het ene interview is het andere niet maar dit voelt meteen ontspannen. Precies een week voor de albumrelease (20 oktober 2017) van Lighthearted Years kletsen we over haar nieuwe album, hoe het is om midden dertig te zijn, kinderen, zorgeloosheid, de komende clubtour, Haarlem en de muziekscene.
Loslaten
Een nieuwe plaat dus, laten we daar maar meteen mee beginnen. “Het is nog altijd wel heel spannend hoor, zo’n release,” biecht Jacqueline op. “Ook al zijn er al drie nummers naar buiten, op een gegeven moment wil ik gewoon echt alles in zijn geheel laten horen aan de wereld. Het duurt altijd lang voordat ik echt tevreden ben, ik blijf altijd net zolang spijkeren en timmeren voordat het helemaal is zoals ik wil maar dat is uiteindelijk ook met Lighthearted Years helemaal gelukt. En dat wil ik dan delen ook.”
Jacqueline heeft het album grotendeels thuis geschreven. Ze heeft daar een werkkamer boven, en als ze haar kinderen naar school heeft gebracht gaat ze gelijk de studio in. Wanneer ze uit school komen, eten ze gezellig met elkaar en als ze een goede flow heeft gaat ze daarna weer terug naar haar studio. “In de periode van schrijven is het moeilijk om het los te laten, je weet gewoon dat er nog van alles mogelijk is totdat je gaat opnemen. Tot dat moment is het moeilijk om te stoppen, na het opnameproces weet je dat je het los moet laten. Dan kun je er qua schrijven en componeren niets meer aan veranderen. Schrijven is een ‘mindgame’, van hoog naar laag, op en neer. De ene keer gaat het heel goed en makkelijk, de andere keer is alles middelmatig. Dat is ook wel aan mij te merken maar thuis is dat wel redelijk te doen. Ivo (Massain, red.) en ik zijn al 18 jaar bij elkaar dus die kent het klappen van de zweep wel. En dan zeg ik iedere keer, ‘nee, dat heb ik nu toch niet meer?’ en dat zegt hij ‘Jac…’ en kijkt mij aan. Dan weet ik genoeg. Maar hij weet onderhand hoe het voor mij werkt. Het is iets waar je veel en lang aan werkt in je eentje en dan gaat het hop naar buiten en dan moet je er een tijdje mee doen ook. Dus dat is heel spannend.”
Elke fase in het proces is weer anders. Tijdens het schrijven was ze heel veel thuis maar tijdens het opnemen was ze drie weken zonder kinderen in LA. Uitersten. Nu de promotie rondom het album in volle gang is, is het vooral heel wisselend en onrustig. Overgangen tussen deze fases zijn vooral lastig, vertelt ze. “Eerst ben ik als moeder overal bij en dan moet ik echt even wennen dat ik bijvoorbeeld een ouderavond over moet slaan. Als ik er dan eenmaal weer echt in zit, in zo’n fase, weet ook wel dat het tijdelijk is en straks alles weer anders zal zijn. Ik weet dat het ook goed is, voor iedereen, dat we even loslaten. Voor de kinderen, dat hun moeder niet overal met haar neus bovenop zit, en voor mij, om mij echt even te focussen op werk.”
Het ‘grote mensen’–leven
Jacqueline ervaart dat het leven naarmate je ouder wordt interessanter maar ook een stuk minder zorgeloos wordt. Dit thema kwam in meerdere liedjes terug en is ook terug te vinden in de titel van het album. “Lighthearted Years is een song en die vat denk ik het beste het thema van de plaat. Toen ik die schreef bedacht ik me ook gelijk dat dit weleens de titelsong zou kunnen worden.” En zo geschiedde. Naarmate je ouder wordt maak je meer mee. Mensen overlijden, scheiden, verantwoordelijkheden, opvoeden, keuzes maken; grote dingen waar je mee te maken krijgt. Terwijl je zelf niet echt verandert maar de situatie wel van je vraagt hier mee om te gaan. “Waar ik vroeger van mijn ouders dacht: ‘deze mensen weten echt alles!’ denk ik nu af en toe: ‘o no, dit denken onze kinderen nu ook over ons.’ Maar eigenlijk doen we maar wat. Dat voelt heel erg zo. Tegelijkertijd heb je grote verantwoordelijkheden en neem je grote beslissingen.”
Daarnaast is het thema breder dan alleen het ouder worden en alles wat daarbij komt kijken. “De wereld waarin we nu leven is ook wel heel heftig. Als je kinderen hebt ervaar je dat misschien nog wel sterker. Maar wellicht heeft iedere generatie dat gevoel wel gehad, dat de wereld vergaat en dat ze zich afvroegen of hun kinderen nog wel in een normale wereld groot konden worden. Dat hoop ik maar, dat het er gewoon een beetje bij hoort.”
Song voor song
Maar naast sommige wat zwaardere thema’s zijn er ook genoeg positieve liedjes op het album te vinden. Het ouder worden zorgt er volgens de zangeres namelijk ook voor dat je dingen relativeert, de humor van dingen beter inziet en alles beter op waarde kunt schatten. Zo gaan de eerste twee uitgebrachte nummers, ‘Back of my hand’ en ‘For all time’, over onvoorwaardelijke liefde. Als respectievelijk opener en afsluiter van het album een mooi en hoopvol uitgangspunt. De nieuwe single ‘Old records’ blijft onwijs in je hoofd hangen. “De kinderen zingen die ook al tijden mee,” vertelt Jacqueline als ik aangeef dat hij behoorlijk blijft hangen. “Grappig dat het ene liedje meer bij de kinderen oproept dan een ander. Ze worden ook ouder en vragen er nu ook echt naar; ‘heb jij dit gezongen mama?’. Heel leuk om het ook op die manier met ze te delen.”
“Elk nummer heeft natuurlijk zijn eigen verhaal,” antwoordt ze als ik vraag of ze een favoriet heeft. “Ik was heel blij met ‘Falling’ toen ik die schreef. Bij ‘Rhythm of your heart’ vind ik het mooi dat het is gelukt om iets vast te leggen in een liedje zodat het wat meer tastbaar bij mij blijft. Muzikaal is dat nummer ook anders dan anders, wel herkenbaar van mij maar toch verrassend. En ‘Long to believe you’ was de eerste die af was voor dit album. Die song was, gelukkig, het begin van het einde van een soort writersblock. En tijdens het opnemen in de studio kwam dat nummer er ook extra goed uit. Dat heb je weleens,” voegt ze er lachend aan toe. Elke liedje heeft dus een eigen verhaal, maar ze raken het thema en allemaal zijn ze ontstaan in Haarlem.
Domweg gelukkig aan het Spaarne
Zoals het gaat bij het uitbrengen van een album gaat Jacqueline haar nieuwe muziek ook live ten gehore brengen. De clubtour moet nog beginnen maar zes van de acht zalen zijn al uitverkocht. “Dat is een mooie verrassing,” zegt de zangeres trots. “Altijd spannend. Ik ben toch een tijdje weggeweest, doe dan ook niet mee aan Expeditie Robinson ofzo, ben dan echt even weg uit de media. Het geeft een lekker gevoel dat het dan zo goed gaat met die tickets. Ik kijk er ook heel erg naar uit. Uitverkochte zalen zijn natuurlijk helemaal een goed vooruitzicht. Mensen die speciaal voor jou een kaartje kopen, toegewijde fans, zijn een cadeautje om voor te mogen spelen.”
Haarlem is haar ‘homebase’, zegt Jacqueline als ik haar vraag of het extra bijzonder is om in Haarlem te releasen. Ze woont hier nu elf jaar en Haarlem is naast Tilburg echt haar thuis. Het voelt zeker extra speciaal om in Patronaat de clubtour te starten. Ook wel extra spannend om te spelen voor mensen die ze goed kent, daar is ze dan toch wat bewuster van. Aan de andere kant is het ook heel vertrouwd en is de naborrel natuurlijk, nu al, helemaal te gek.
“Ik ben hier, in Haarlem, echt heel gelukkig geworden. Met ons huis in de Vijfhoek, de buren en alles wat daarbij hoort. Een fijne gemeenschap, veilig en warm. Dus dat heeft mij wel gevormd tot wie ik in mijn volwassen leven geworden ben. Ik ben hier wel een stukje geland, in mijzelf, en heb hier ook iets anders kunnen vinden naast alleen maar muziek. Dat heeft Haarlem mij gebracht.” In dat opzicht heeft Haarlem ook invloed op haar muziek. De warmte is terug te horen in haar liedjes en omdat ze hier alles geschreven heeft is het ook heel erg aan Haarlem verbonden. Daarnaast is haar studiootje ook niet heel erg goed geïsoleerd dus een deel van haar buren kent de liedjes al voordat ze überhaupt op de plaat staan. Dat maakt ook dat het al een beetje leeft en gedeeld wordt voordat het echt uit is.
De Vijfhoek voelt voor haar als een kleine wereld in een grote wereld. Met op zondagmiddag café de Vijfhoek als huiskamer (op babyfoonafstand) leeft ze daar actief, buiten en intensief met buren, kinderen en vrienden. “De straat is de tuin”, zoals ze zelf grappend zegt. “Ik ben wel trouw aan mijn plekjes in Haarlem: Café de Vijfhoek is goud. En dan heb je Native, Klavertje Vijf, Mogador, Mabrouk voor m’n boodschapjes. Wel heel Vijfhoek dit allemaal hè? Maar ik kom er ook wel uit hoor. Ik ben fan van de Roast Chicken Bar,” vervolgt ze een beetje beschaamd lachend, “al moet ik toegeven dat die ook wel vaak met Deliveroo voor de deur komen. En er zit een nieuwe falafeltent in de Lange Veerstraat. Super lekkere falafel, echt! Ik vind het wel fijn, van die vertrouwde vaste plekken in mijn omgeving. Geeft mij ook rust.”
Haarlem muziekstad
Haarlem heeft dus invloed op de muziek van Jacqueline. Dit maakt wellicht dat Jacqueline ook een bekend gezicht is in de muziekscene in de stad. Met name door 3FM Serious Request en Gitaarlem heeft ze een band gekregen met de Cheffies, Michael Prins en Rilan. “Het is een gemoedelijke, relaxte sfeer. We komen elkaar tegen in de kroeg, gaan kijken bij elkaars concerten en houden onderling van iedereen bij wat we doen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de hele jonge bandjes niet echt ken hier in Haarlem. Ik weet niet hoe goed het hier gefaciliteerd wordt voor nieuwe bandjes, heb het idee dat dit in Tilburg toentertijd beter geregeld was met oefenruimtes en gesubsidieerde instellingen enzo, Ivo weet dat wel wat beter. Ik weet niet meer zo goed wat er onder de ‘kids’ speelt,” vervolgt ze lachend, “dat krijg je met mijn leven nu. Daar ben je dan toch uit hè, eigenlijk wel zonde.”
Dan is het tijd om af te ronden, we gaan nog wat foto’s maken. De tijd is omgevlogen en ik heb zelden zo’n relaxt en herkenbaar interview gehad: een open gesprek over Haarlem, muziek en kinderen. Prima voor een vrijdagmiddag in de Jopenkerk. Terwijl we afronden vraag ik Jacqueline of ze nog iets toe te voegen heeft. “Nou, uhhh, eigenlijk niet, gewoon de groetjes aan Haarlem denk ik.” Dus hierbij: Haarlem, de groetjes van Jacqueline!
Tekst
OOK LEUK
Hoe staat Haarlem eigenlijk tegenover de viering van Keti Koti? Redacteur Marwa zoekt het Haarlemse verleden én heden rondom 1 juli voor je uit.