Haarlemse schrijver vindt inspiratie in de duinen
In deze eerste aflevering over Haarlemse schrijvers spreken we met Frederike Mewe, psycholoog, coach en schrijver van het boek
Goed zoals je bent.
Op social media gaat er een challenge rond die ongeveer zo gaat: zeg dat je morgen examen hebt, zonder te zeggen dat je morgen examen hebt. In de begeleidende foto zie je het antwoord: een tobberig studentenhoofd met naast zich een stapeltje studieboeken en tientallen energyblikjes. Als we de challenge op Frederike toepassen zou het zoiets zijn: zeg dat je van Haarlem houdt, zonder Haarlem te zeggen.
Frederike, sinds 5 jaar Haarlemse, dacht na de verhuizing dat ze Amsterdam zou missen en elk weekend terug zou gaan, maar nee. Geen haar op haar hoofd. Liever gebruikt ze elk vrij moment om te schrijven of te wandelen in de omgeving van Haarlem. De natuur is een rustgever en een inspiratiebron en speelt een prominente rol in haar boek Goed zoals je bent.
Plensbuien verstoren fotosessie
De fotograaf Stefan Witte, Frederike en ik hebben afgesproken bij Vooges Centraal bij het station. Het was de bedoeling om foto’s te maken in het Bolwerk, dat leek me wel passend bij iemand die een groot gedeelte van haar tijd besteed aan wandelsessies met haar cliënten en daarvoor het liefst de groene omgeving van Haarlem opzoekt. Helaas gooien plensbuien het spreekwoordelijke roet in het eten, dus houden we het interview aan een van de hoge tafels in het restaurant van Vooges. Met onze gemberthee (ik) en cappuccino met havermelk (Frederike) vallen we niet op tussen de hippe clientèle die zich deze maandag hier heeft verzameld en zacht roezemoest aan de belendende tafeltjes.
Waarom moest dit boek er komen?
We gaan het hebben over Goed zoals je bent, het boek van Frederike dat inmiddels al aan de derde druk toe is. Het boek leest soepel en heeft een prettige schrijfstijl waardoor je niet doorhebt dat het boek belangrijke thema’s zoals gebrek aan zelfvertrouwen, je innerlijke criticus en het omgaan met verwachtingen van jezelf en anderen aansnijdt. De literatuurlijst achterin bewijst dat Frederike zich grondig heeft voorbereid voordat de eerste letters op het papier terecht kwamen.
‘Hoe kom je er eigenlijk toe om een boek te schrijven,’ vraag ik, ‘want met alle respect, er zijn al best veel zelfhulpboeken.’ ‘Ik ben gevraagd,’ antwoordt Frederike, ‘de uitgever heeft mij benaderd om een boek te schrijven. Dat gaat niet van zo pats boem, schrijf jij maar een boek, ik doe er een kaft omheen. Het gaat in overleg. Ik heb eerst een paar proefhoofdstukken geschreven, en toen die in de smaak vielen, heb ik het in krap een jaar geschreven. Hoofdstuk voor hoofdstuk, en bij elk hoofdstuk dat ik inleverde, voelde ik weer de kriebels. Zou het weer in goede aarde vallen? Gelukkig kreeg ik veel steun en aanmoediging van de uitgever.’
Terug naar de vraag: waarom moest dit boek er komen? ‘Het gaat over zelfvertrouwen, en hoe je een negatief zelfbeeld kunt veranderen. En ook hoe je zelfbewuster en zelfverzekerder wordt. Het staat vol tips en oefeningen waarmee je aan slag kunt. Het boek is geschreven met een vrouw rond de 35 jaar in gedachten. Een leeftijd waarop je op een kruispunt staat met werk, partner, kinderen. Het is geen stappenplan, het boek neemt je niet bij de hand en schrijft je niet voor hoe je moet leven. Wat het boek wel doet, is inzicht bieden waarom dingen gaan zoals ze gaan, hoe je zelf het roer van je leven kunt vatten en welke lessen je uit het verleden meeneemt en hoe dat nog doorwerkt in je huidige leven.’
‘Het boek staat vol verhalen uit de praktijk,’ zeg ik. ‘Ter illustratie en ondersteuning van de tekst. Herkennen cliënten zichzelf in de verhalen in je boek?’ Frederike moet heel even lachen. Meestal niet. Eigenlijk nooit. Ik heb natuurlijk de namen en soms de omstandigheden veranderd. Toch kreeg ik na de publicatie een appje van ‘Richard’ die uiteraard niet Richard heet, maar zichzelf in het boek had herkend als Richard. Dus het komt wel voor.’ ‘Over appjes gesproken, ik weet nog dat het boek net een paar dagen in de boekhandel lag, en dat ik appjes uit Maastricht of Lemmer kreeg, van bekenden dat ze mijn boek in de boekhandel in Maastricht of Lemmer zagen liggen, dat is wel een magisch moment hoor.‘
Hoe ziet jouw schrijftafel eruit?
Frederike kijkt enigszins verbaasd en zegt dan: ‘nou niets bijzonders. Gewoon een bureau om aan te schrijven. Ik heb ook geen bizarre schrijfrituelen, zoals een bepaald vest wat ik aan zou moeten. Mijn man nam in het begin wel eens de kinderen een weekend mee, zodat ik echt kon doorwerken. Later ging ik elk verloren moment aan de slag. Met een gezin en mijn praktijk moet je wel elk beschikbaar moment pakken om te kunnen schrijven. Het is een reis die je samen met de uitgever maakt. Op een gegeven moment komt er een voorstel voor de omslag. Kijk, zo’n tekening hebben we in gedachten, zeggen ze dan. En hier je naam en deze kleuren. Dat zijn memorabele momenten! En als je dan eindelijk de doos met vers gedrukte boeken mag uitpakken, dan is dat wel een magisch moment. Ik heb de kaft even geaaid, want die bleek heel zacht aan te voelen’
We hadden het aan het begin er al even over, wat heb je met Haarlem?
Nou ja, in het begin niet zo veel eigenlijk. Ik ben, net zoals velen, naar Haarlem verhuisd vanwege de drukte in Amsterdam. In eerste instantie werd ik vooral blij van de duinen. Ik doe regelmatig wandelcoaching en geef inspiratiewandelingen, we gaan dan wandelen en ondertussen doen we oefeningen en vertel ik wat. Ik mag ook graag alleen de duinen intrekken. Voor een van de hoofdstukken uit het boek, over ‘het eiland van voelen en meer van lijden’ vond ik inspiratie bij een van de meertjes in het duingebied. Trainings- en coachingscentrum Hof20 in het Begijnhof, in de rosse buurt van Haarlem, is dan weer het volstrekt tegenovergestelde van stilte in de duinen. Op deze locatie geef ik groepstrainingen, en dan gaan we lunchen in een van de gezellige tentjes in het centrum. Dan voel ik me toch echt op en top Haarlemse.'
We hadden het aan het begin er al even over, wat heb je met Haarlem?
Nou ja, in het begin niet zo veel eigenlijk. Ik ben, net zoals velen, naar Haarlem verhuisd vanwege de drukte in Amsterdam. In eerste instantie werd ik vooral blij van de duinen. Ik doe regelmatig wandelcoaching en geef inspiratiewandelingen, we gaan dan wandelen en ondertussen doen we oefeningen en vertel ik wat. Ik mag ook graag alleen de duinen intrekken. Voor een van de hoofdstukken uit het boek, over ‘het eiland van voelen en meer van lijden’ vond ik inspiratie bij een van de meertjes in het duingebied. Trainings- en coachingscentrum Hof20 in het Begijnhof, in de rosse buurt van Haarlem, is dan weer het volstrekt tegenovergestelde van stilte in de duinen. Op deze locatie geef ik groepstrainingen, en dan gaan we lunchen in een van de gezellige tentjes in het centrum. Dan voel ik me toch echt op en top Haarlemse.'
Laatste vraag: op de achterflap van het boek staat dat dit je eerste boek is. Betekent dat er nog meer boeken in de planning staan? Frederike is voor het eerst tijdens het gesprek even stil. Dan zegt ze: ‘zeg nooit nooit!’
Donderdag 23 juni om 20.00u komt Frederike Mewe naar Kennemer Boekhandel om te praten over zelfvertrouwen, en toehoorders te inspireren om meer zichzelf te zijn. Meer informatie over die bijeenkomst vind je hier.
Foto's: Stefan Witte
Tekst
Beeld
OOK LEUK
In de podcast: Haarlem Buitenbeeld belichten Marius Bruijn en Sietske Roorda verschillende kunstwerken in de publieke ruimte. In de derde aflevering nemen ze vier kunstwerken onder de loep van vrouwen als verzetsheld, als manwijf of als muze.