Een ode aan de platenzaak
Het bezoeken van een platenwinkel behoort nog steeds tot mijn favoriete bezigheden. Ik vind het heerlijk om met mijn vingers over platen te dansen en een album met een soepele tik naar voren te laten vallen, zodat de hoes van de plaat daarachter zichtbaar wordt. En dat dan herhalen. Totdat een plaat er zo uitspringt dat je deze even uit de bak lift om hem van dichterbij te kunnen bekijken. Soms omdat de hoes mooi is, soms omdat de bandnaam bekend klinkt en soms vanwege een interessante albumtitel. En dan beslissen; op de stapel of terug de bak in.
In de jaren ‘90 was het bezoeken van een platenwinkel mijn favoriete bezigheid. Er was geen Spotify. Daarom ging ik bijna elke dag naar North End, Free Record Shop, Van Leest, Sounds Haarlem of De Plaatboef. Af en toe kocht ik een cd voor 39,95 gulden. Maar vaker ging ik met lege handen weer naar huis. Ik had immers niet elke dag geld voor een nieuwe cd.
Ik maakte wel altijd een stapeltje, liep ermee naar de balie en vroeg dan of ik het stapeltje mocht luisteren. Dan stond ik zomaar een uur in de cd-winkel. Ik onthield welke cd’s me het beste bevielen, luisterde sommige ook meerdere keren door een dag later dezelfde cd in een andere winkel te luisteren en had altijd een wensenlijst klaarliggen voor Sinterklaas en mijn verjaardag.
Naarmate ik ouder werd, kon ik meer cd’s kopen. Eerst nog dankzij mijn krantenwijk en later dankzij het vakkenvullen. Met het beperkte budget dat ik had, wilde ik optimaal kunnen inslaan, dus daarom was ik vooral fan van kortingsbakken en tweedehands aanbod. North End had altijd een groot aanbod met korting en iedere keer als ik daar weer een album uit wist te plukken, keken medewerkers Onno en Bert me weer aan met een ‘waarom-hebben-wij-die-plaat-daar-eigenlijk-in-gelegd-blik’ en rekenden met een soort gespeelde tegenzin af.
De Plaatboef was de zaak voor het tweedehands aanbod. Bij het binnenkomen meteen rechts lagen de nieuw binnengekomen tweedehands albums. Ik heb er aardig wat parels uitgeplukt. DJ Lovesupreme stond altijd achter de balie bij De Plaatboef en als ik weer eens met een obscure Hip-Hop plaat, zoals The Cold Vein van Cannibal Ox, bij hem aankwam en hem vroeg het te mogen luisteren, gaf hij vaak in bruine boterhammen aan hoe rauw het was. Een bruine boterham was rauw, maar een stevige bruine boterham met kaas, was heel rauw. Ik hield vooral van die laatste.
En natuurlijk is Spotify een uitkomst. Heerlijk dat ik nu alles kan luisteren dat ik wil en wanneer ik dat wil. Maar soms mis ik het wel, het speuren in de bakken, het vinden, het luisteren aan de balie en dan bepalen; wil ik deze kopen of laat ik hem hier? Wikken en wegen.
Af en toe ga ik daarom naar de platenzaak met de mindset van toen. Dan speur ik door de bakken en geef ik mezelf budget voor 2 platen. Vinyl uiteraard, want cd’s zijn wel een beetje uit. North End en Sounds Haarlem bestaan nog steeds en bieden mij zo af en toe weer een stukje jeugd, compleet met zwarte vingers van de stof op de platen. “Doe deze maar,” zeg ik aan de balie en nog altijd hoop ik dan op een reactie, zoals “goede keuze” of “die is wel heel heftig” of “dat is een stevige bruine boterham met kaas”. En dan glim ik nog steeds van trots.
Tekst
OOK LEUK
Moedige Haarlemmers: Kenau en Ripperda. Redacteur Marwa vraagt zich af wat zij hebben betekend voor Haerlems Bodem?